Blog Brenda Karsten

Ik herinner mij van vroeger dat er verwacht werd dat ik hard werkte. Dochter van een bollenkweker, het hoorde er gewoon bij. Toen vond ik het ook wel interessant en soms zelfs stoer om voor dag en dauw op het land te staan en de wereld te zien ontwaken. De zon  die op komt, de geur van ochtenddauw, tjilpende vogels  die ik op een gegeven moment herkende aan hun zang. Dat was op de leuke dagen. De mindere dagen waren die waarop ik in de regen stond te ploeteren met bonken prut aan mijn laarzen. Plakkend nat haar langs mijn gezicht en onophoudelijk een regendruppel van mijn neus blazend.



Zo rond mijn 25e ontdekte ik dat ik het anders wilde doen. Ik begon mijn onderzoek hoe dat voor mij zou zijn om bewust langzamer te gaan werken. Ik was vooral nieuwsgierig hoe de omgeving daarop zou reageren. Spannend, want ik wilde geen sul worden natuurlijk...en nog niet. Dan ben ik toch liever een harde werker, die (nog steeds onbewust) over haar grenzen heen gaat. Gek genoeg kreeg ik heel vaak te horen dat ik zoveel deed en een harde werker was.

Mijn cellen zijn blijkbaar zo geprogrammeerd dat ze de hele tijd roepen om aan het werk te willen...meer en sneller.

Nu zit ik in de zon, buiten een boek te lezen met een vers geperste wortel-appelsap met citroen en bleekselderij. Gemaakt met een SLOWjuicer...ik doe ook rustig aan.  Vertraging. Niet omdat ik het wil, maar omdat het nodig is. Ik probeer de hele dag al iets op gang te brengen, maar stop halverwege, omdat ik een andere roep hoor...of eerder gezegd voel. Mijn benen trillen van binnen en zeggen daarmee om stil te gaan staan. Pas nu het rond 16 uur is, kan ik mij er aan over geven. telkens kwam het oude stemmetje in mij naar boven: Werken kind, actief zijn. Daar wordt je sterk van!

In het boek wat ik zojuist open sla, zit een kladpapier met daarop een zinnetje gekrabbeld dat blijkbaar eens bij mij binnen plopte en vandaag weer aan mij getoond wordt.

Er staat: Bewustwording begint met vertraging.

Hoe bijzonder om als een soort van cadeau dit zinnetje te zien, na mijn 'worsteling' van vandaag.

Het wordt ineens weer helder. Apart dat ik mezelf daar steeds weer aan moet herinneren. Dat dit niet als vanzelfsprekend is. Door de vertraging kan ik luisteren naar het gefluister van het universum. Wanneer ik stil ben, kan ik horen welke boodschappen er van binnenuit mijn levenspad ontvouwen. En daar ben ik hongerig naar. Transformeren naar wat de bedoeling is van dit leventje, dat waar ik zo dapper in ronddartel. Ik voel mij een kleine kind. Lerend en onderzoekend. Tijden veranderen en deze harde werker neemt de rest van de dag vrij!! En moet namelijk gewerkt worden...maar dan net even anders.