Blog Brenda Karsten

Een weduwe heeft twee dochters en ze laat de mooiste dochter al het werk doen. Het meisje zit elke dag bij een put te spinnen. Door het harde werken komt er bloed van haar handen aan de spoel. Als ze deze wil schoonmaken, omdat zij bang is dat ze zal worden bestraft, valt de spoel in de put. Ze duikt de spoel achterna en komt zo in een wonderland terecht.

Dit sprookje dat ik gister heb gekeken brengt mij even terug naar een moment in een diepgaande bewustwordingsreis naar Italië in 2018. Daar lag ik al enige tijd ontspannen en comfortabel op mijn matje, onder een dekentje naar de klanken van de middagworkshop te luisteren. De klanken die de workshopleider Antoon liet klinken waren afwisselend op de voorgrond en hoorbaar met mijn oren. Soms 'hoorde' ik ze op een andere manier en luisterde alleen mijn lijf. Ik herinner mij dat ik al enige tijd lag en veel ongemak begon te voelen in mijn binnenwereld. Je kunt het rustig irritatie noemen. Ik had wel genoeg gehad en hoopte naarstig dat het einde van het programma in zicht was. Dan kon ik weer naar buiten in de zon. Het idee alleen al versterkte mijn gevoel om te gaan. Ik stond op uitbarsten en wilde weg, misschien kun je het vluchten noemen. Dat waar ik zo bekend mee was wanneer een emotie verstikkend werd.

Op exact hetzelfde moment dat ik in actie wilde komen begon Antoon te vertellen dat het zo ontzettend fijn is om in deze energie te verblijven en we nog 3 uur door zouden gaan. Lekker badderen in de grootsheid van deze helende energie, zei ie. Vol ongeloof laat ik de woorden bij mij binnen komen. Fijn!? Lekker!? Zo fijn vond ik het allemaal niet meer. Dit kon ik toch niet nog 3 uur lang volhouden? Onmogelijke opdracht! Ik dacht: 'Dat lijkt mij geen goed plan vriend. Ik stap op en ga!' Maar voordat ik die gedachte had gedacht reageerde Antoon met: 'Wie weg wil, mag gaan hoor! Dat is je eigen vrije keus. Ga maar!' Waarop een ander typetje in mij naar de voorgrond sprong en zei: 'Ik laat mij niet kennen en blijf liggen. Wat denkt ie wel! Dat ik zomaar opgeef? dacht het niet!' Hij vervolgde rustig zijn 'lesmateriaal' en gaf iedereen de ruimte en moedigde ons zelfs aan om te gaan. Iedereen kreeg herhaaldelijk de vrijheid om de ruimte te verlaten. Doordat ik uitgedaagd werd om te gaan bleef ik juist liggen...sudderend in mijn eigen frustratie die alsmaar groter werd. Ik ging regelmatig verliggen in de onbewuste hoop dat het gevoel dan ook veranderde. Het is dat ik niet zelfstandig op mijn hoofd kan staan, maar verder heb ik alle houdingen wel geprobeerd, geloof ik.

Wonderbaarlijk genoeg veranderde er na verloop van tijd toch iets. Een stroom van moederlijke liefde en geduld kwam om de hoek kijken. Als een warme deken werd ik gedragen in de moederschoot en zo ontstond een scheur in de cel waarin ik mijzelf had opgesloten. Het licht dat door de scheur naar binnen kwam maakte ruimte om niet de emotie te zijn, maar ernaar te kijken.Vanuit het liefdevolle licht. Hierdoor kon ik zachtheid toelaten en dieper zakken, door de emotie heen en verdween het naar de achtergrond. Vol verbazing keek ik naar dit veranderende gevoel in mij. Het verraste mij dat de het zelfs verdween. Ik zocht er naar, maar kon haar niet meer vinden. Ik glimlachte naar mijzelf. Vanuit deze nieuwe staat van Zijn begon ik mijzelf af te vragen of ik mezelf nu mocht toestaan om even de ruimte te verlaten? Ik heb het gedaan, maar vanuit een heel andere dimensie. Nu was het naar buiten gaan geen vlucht meer maar een cadeau voor het transformerende werk wat was verricht. Het was niet nodig om helemaal weg te gaan, maar alleen even in de frisse buitenlucht diep adem te halen, de zonnestralen te vangen, mijzelf een compliment te geven dat ik goed bezig was en ging daarna weer terug naar de anderen, die nog steeds op hun matjes in hun eigen binnenwereld vertoefden. Ik kroop weer op mijn matje, lag mijzelf ontspannen en voldaan terug onder de deken, lag mijn hoofd op het kussen, zuchtte nog eens en de workshop werd beëindigd...