Blog Brenda Karsten

Toch lig ik daar met een soort van onbestemd gevoel. Ik spreek een voice mail van een vriendin in die mij vroeg hoe het met mij gaat. Ik vertel haar dat mijn huidige gevoel gaat over rouw. Loslaten van hetgeen dat was. Dat het mij soms verdrietig stemt, maar dat ik weet dat het een ervaring is waar zoveel mogelijkheden voor inzicht in verscholen ligt. 

De ervaring van rouw is verdrietig, maar tegelijkertijd is er een dieper weten dat het allemaal oke is. Op dit moment voelt dat leeg en niksig, maar hoe mooi als dat er gewoon mag zijn. Dat ik die leegte geboren laat worden. In plaats van de leegte zo snel mogelijk weer op te vullen, zodat de heilzame leegte sterft.

Kort daarna gaan mijn gedachten naar de herinnering van de eerste zwangerschap.Daar zat ik dan op de bank voor het raam, met een vermoeid lijf, benen omhoog en de winterse zon in mijn nek. Normaal gesproken genoot ik van de zon, maar toen kon ik het niet zo goed meer verdragen. 'De laatste loodjes', zeiden ze. Ik had geen zin meer in uitjes enzo. Bleef liever thuis in mijn holletje. Ik maakte regelmatig bewust contact met het leven in mijn enorme buik. De magie die daarin schuilgaat doet mijn hart nu nog sneller kloppen.

Mijn -naar buiten bewegende- cirkel maakte ik steeds kleiner waardoor er een verbinding met mijn zwangere binnenwereld ontstond. De oerkracht werd op die manier gevoed en gesterkt om dichter bij de kern van rust en ruimte in mijzelf te komen. In die dagen zo vlak voor de bevalling kom ik los van de houvast van alledag. Alsof mijn leven in die periode door een zandloper werd getrokken en het smalste stukje het moment van geboorte was. 

Ik bewoog in een soort van niemandsland: dat wat was is bijna voorbij (sterven) en dat wat komt is nog onbekend (geboorte). In een niemandsland waar het zo groots gevuld is met heilzame leegte.

Door het inspreken van de korte boodschap in de voicemail naar mijn vriendin bemerk ik dat ik nu in een zelfde soort ervaring beweeg. Anders, maar gelijkend. Opvallend genoeg zie ik zoveel meer compassie voor mezelf dan in de tijd van de zwangerschap. Wat een inzicht in ontwikkeling. 

Mijn inzet voor een ieders leven geeft mij het besef dat ik alles altijd zo werkbaar heb proberen te maken voor mijn omgeving. In het gezin destijds en nu, in mijn werk, gebruikt als overlevingsstrategie. Want als ik zorg dat er bedding is, dat de ander z'n ding goed kan doen, dan ben ik productief bezig en dat is goed! Toch? 😁

Alsof ik alles minder erg kon laten zijn door elke leegte -van mezelf of de ander- zo snel mogelijk weer te vullen, ter bescherming. Deze werkelijkheid steeds helderder te zien, maakt dat ik meer en meer de compassie voor mezelf en voor de ander wakker maak. 

Juist het laten zijn van de leegte is een cadeau aan degene die het ervaart. What a gift!

Iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid om voor zichzelf te zorgen.

Hoeveel mooier is het om het 'sterven' van elk voorbij gaand moment er te laten zijn. Zodat het zich gezien en gehoord voelt. Waardoor er een unieke geboorte kan plaatsvinden. Komend uit het onzichtbare veld waar alles ligt te wachten tot het juiste geboortemoment.

Deze waarheid aanschouwen werkt zo helend voor mij. Wat een ruimte en vrijheid ervaar ik daar dan bij. Wauw! 

Eigenlijk sterven we elke nacht en worden we elke ochtend weer opnieuw geboren...Eigenlijk sterft ieder moment van de dag en wordt er ieder moment iets nieuws geboren. Elk inzicht is een geboorte van een ervaring die daarvoor gestorven is. Het is een doorgaand proces. Iets om dankbaar voor te zijn. Vind je ook niet?