Blog Brenda Karsten

Thuis stond ik nog lange tijd vroeg op zonder wekker, deed het raam van mijn slaapkamer open en stak mijn ochtendhoofd naar buiten; ik snoof de frisse, schone en koele lucht, en begon de dag met een warme kop thee en vers fruit. Ik las boeken als 'Veranderen doet wonderen', 'Spiritueel scheiden' of 'De diamant in Jezelf'. Ik was rustig. Ontspannen. Voelde innerlijk de warmte die ik meegenomen had.

Mij maakten ze niet gek, dacht ik.

Maar op het moment dat ik weer aan het werk moest, bekroop ongemerkt het gevoel van erbij horen. Ik was er niet helemaal op voorbereid. Het werd min of meer verlangt en om er bij te horen deed ik braaf wat er werd verwacht. Onbewust bewoog ik langzaam aan weer in de malle molen die 'het leven' wordt genoemd. Een leven die 'druk zijn' als maatstaaf neemt, de maatschappij die je ervaart als je weer werkt. Ik accepteerde het leven zoals het mij werd voorgeschoteld, meer en meer. Ik ging weer terug. Ongemerkt, onbewust. Van de ene werk of prive afspraak naar de andere. Ik beantwoordde mijn mail snel, vlak voor het naar bed gaan. Stond veelal moe op en bewoog mij tussen gestreste mensen, die net als ik ook mee gaan in deze malle molen.

Ik heb daar moeite mee. Echt. Ik ben veel leuker als ik in een ontspannen staat van Zijn door het leven beweeg. Ik wil zelf mijn (werk)-tempo bepalen, niet omdat er een deadline is. Wat maakt tijd dan ineens the king of the universe? Tijd leeft tenslotte alleen in de gedachten van de mensheid.

Ik voel werkelijk een opstandig innerlijk kind naar boven komen als iemand tegen mij zegt, 'dan werk je toch iets harder!' Of 'Dit hoort nu eenmaal bij het leven!'

En ook al klinkt het waar, het is het niet. Ik werk liever hart; met en vanuit mijn hart.

Dus ik besloot om mijn eigen weg te nemen. Heel spannend om te doen. Vertrouwen hebben in het onbekende. Ik schoof en verruilde een paar werkuren en kreeg er een hele vrije dag voor terug. Op het werk vinden ze het jammer dat ik er minder ben en zelfs nadat het al een paar maanden zo is, noemen ze het nog op. Hoe verleidelijk om gehoor te geven aan hun wens om mij meer op de werkvloer te zien. In de prive sfeer komt meestal als eerste de bezorgde vraag of ik het financieel dan nog wel red. Maar wat ben ik blij dat ik mijn hart blijf volgen. Want door deze extra dag 'Brenda-time' ontstaat er ruimte voor een invulling die ik met mijn hart kan doen. En kan ik eindelijk hart-werken. Het universum beweegt met mij mee. (of is het eigenlijk andersom?) Een nieuw begin van een ander pad, ineens ligt dit voor mij, zichtbaar...Althans de eerste meters. Ik stap er gretig op. Het mooie is; ik word er blij van en geniet van de wondertjes die ik nu kan zien en voelen. Geen idee hoe het zich verder gaat ontvouwen, maar ik ontvang het dankbaar. Über-happy-me.

Het antwoord op de vraag 'zijn zij nou gek of ik?’, doet er niet meer toe. Als zij gek zijn, wil ik namelijk normaal doen, als zij normaal zijn, wil ik graag een gekkie zijn. Ik zoek gewoon wat vaker andere gekkies op. Misschien voel jij je net als ik, een gewoon gekkie en wil jij ook vaker met gelijkgestemden omgaan, bel me!