Blog Brenda Karsten

Innerlijk (wees)kind

27 april 2017

Gisteravond overviel het mij gewoon en ik begrijp (nog) niet zo goed wat het is. Oude stukken komen boven en ik worstel mij er doorheen. Iets heeft mij vroeger pijn gedaan. In mijn kindertijd. En dat kind heeft de overlevingsmodus aangezet. Door haar kracht en bescherming, sta ik nu waar ik ben aangekomen. Als volwassen vrouw mag ik alleen anders omgaan met deze emotie. Vanuit mijn verstand kan ik daarin een beweging maken, maar de knoop in mijn buik raakt er niet mee weg. Ik realiseer mij dat het innerlijk kind nog steeds vanuit die overlevingsmodus in mij beweegt en daarmee oude stukken in nieuwe situaties wakker maakt. Ik heb de taak om dit kind te helen. Haar te bevrijden uit die benauwende rol waarmee zij al zo'n 40 jaar aan het werk is om mij te beschermen voor de pijn die ik bij 'haar geboorte' niet kon bevatten.

Vandaag doe ik hiermee een poging door in de branding te gaan staan. Of eigenlijk heb ik het zittend gedaan. Ik wandel door een natuurgebied en mijmer langs de nieuw te ontdekken smalle, modderige paden en baan mij een weg door het struikgewas. Een ware ontdekkingstocht. Als klein kind ben ik op onderzoek en ik geniet ervan. Uiteindelijk vind ik een fijne plek aan de waterkant. Koude gure wind door mijn haar, actief gakkende ganzen en een lepelaar aan de overkant van het meer. Mijn gedachten bewegen mee op de deining van de golfjes en klotsen tegen de oever.

Van daaruit komt er een stuwende golf vanuit mijn buik omhoog en komt naar buiten door de tranen die over mijn wangen rollen. Helende, niet eerder gehuilde tranen. Ze mogen er zijn. Ik laat ze los en geef ze aan het water. Ik kijk naar wat er gebeurd en het voelt goed. Dit gevoel mag er zijn. De teleurstelling, het verdriet en de pijn. Maar ook het verlangen dat hierin schuil gaat. Om werkelijk gezien te worden en erkenning te krijgen. Langzaam aan voel ik beweging komen in de verwarrende knoop in mijn buik. Er komt stroming. Het gevoel is nog niet weg, maar er ontstaat weer ruimte.

Deze 'oude' pijn heeft er voor gezorgd dat ik herhaaldelijk over mijzelf heb afgeroepen dat ik niet goed genoeg ben. Mijzelf steeds kleiner heb gemaakt dan ik werkelijk ben. Onzichtbaar maken. En dit 'zeer', dat nu naar het oppervlakte komt doet dit met mij. Gelukkig heb ik het vermogen en de sterke wil om te groeien en te leren van de spiegels op mijn pad. En innerlijk vraag ik om meer hulp.

Bij thuiskomst maak ik warme chocolademelk en plof op de bank. Hoe wonderbaarlijk werkt het universum als ik zelf een stap zet in een proces. Dan komt er altijd iets of iemand naar mij toe om te helpen en inzicht te geven. Zo ook vandaag. Geloof het of niet, maar de telefoon gaat en ik spreek met de vrouw die mij acht maanden geleden nog pijnlijke spiegels voorhield en sindsdien niet meer gezien heb. Nu ben ik haar dankbaar dat ze voor de tweede keer gehoor heeft gegeven aan haar sterke gevoel om mij te bellen. Een paar weken geleden gebeurde namelijk hetzelfde; ik vroeg om inzicht en toen belde zij ook. Nu luistert ze weer naar mijn proces en we komen tot de ontdekking dat dit een voorbereiding is. Dit is het helende voorwerk naar een hoger plan. En dat maakt dat het proces niet oplost, maar wel dragelijker word. Wederom wat meer ruimte in mijn binnenwereld. Dat helpt, ruimte en beweging voelen.

Dankbaar voor alle fijne mensen om mij heen die, ondanks mijn worsteling zich met mij willen verbinden. Werkelijk verbinden. Vanuit de energie, energetisch. Liefde. Spiegelend. Een knuffel hier en daar of een luisterend oor. Mijn dank is groot. Vooral aan dit innerlijke kind die ik op deze manier een kans krijgt om te helen.

< Ouder bericht Nieuwer bericht >