Blog Brenda Karsten

Als je 'nee' zegt tegen iemand, zeg je 'ja' tegen jezelf.

Vandaag kwam ik deze zin wederom tegen in een schrijven van een facebookvriend en gaf het mij ook nu een unheimisch gevoel, want het voelt beter en liefdevoller als ik tegen niemand 'nee' hoef te zeggen. Niet tegen de ander en niet tegen mezelf, omdat ik geloof dat het om iets anders gaat.

Als voorbeeld het loyaliteitsconflict van mijn puberdochter.

Ze komt verdrietig thuis uit school en snikt de ogen uit haar hoofd. Ze schopt haar zware tas met boeken in de hoek, komt rennend de trap op en pakt mij vast in de waskamer waar ik de vuiligheid in de wasmachine stop. Haar verdriet is zo groot dat ze zelfs geen woord kan uitbrengen. Haar niet-eerder-gehuilde tranen maken mijn blouse nat, haar hart doet zeer en haar ziel brengt haar een wijze les, maar dat wist mijn lieve puberdochter toen nog niet...en ik ook niet. Dit verhaal gaat een jaar of zes terug in de tijd.

Ze huilt diepe tranen en mijn hart vraagt zich met enige zorg af wat mijn kind zo'n verdriet heeft gebracht. Mijn hoofd help een handje in de verkeerde richting en brengt de meest nare scenario's als verklaring en tegelijkertijd ben ik blij dat ik mijn huilende kind omarm en het geduld kon opbrengen om haar op adem te laten komen.

'Mam, ik vind het zo ontzettend naar om tegen je te zeggen, ik wil je geen pijn doen, maar ik woon liever bij papa!' Het raakt mijn hart, omdat ik begrijp dat ze hier al zo lang mee heeft gelopen en het nu als een vulkanische ontploffing naar buiten komt. Tegelijkertijd ben ik zo opgelucht dat mijn 'drama'-brein geen gelijk heeft gekregen. Het loyaliteitsconflict van een kind met gescheiden ouders stond hier met hartenpijn voor mij.

Ik geef haar een liefdevolle knuffel en zeg dat ik het begrijp, echt! Dat ik van haar hou en dat ik blij ben dat ze het heeft gezegd. Ze kijkt mij verbaasd aan, dus ik leg haar uit dat ze het gevoel heeft hiermee te hebben gekozen voor haar vader en mij daarmee heeft afgewezen, maar dat het anders in elkaar zit.

Ik leg haar uit dat ze nooit hoeft te kiezen tussen ons, wij zullen er als ouders altijd voor haar zijn. Het is nu niet nodig en zal ook nooit nodig zijn. Wij zijn je ouders en dat blijft zo. Ik leg haar uit dat ze heeft gekozen voor haar eigen pad, dat die nu even bij haar vader ligt en dat ik daar trots op ben. Als zij er blij van wordt om bij haar vader te wonen, dan regelen we dat. Ik wil dat ze gelukkig is en het fijn heeft, ook al zou dat aan de andere kant van de wereld zijn. Ze luistert aandachtig en ik zie dat ze deze nieuwe informatie nog wat verwarrend vindt. Ik zie ook dat haar lichaam ontspant en dat de verkramping verdwijnt. We knuffelen en praten er nog verder over.

Het duurde nog twee weken toen ze haar koffer pakte en ik haar uitzwaaide. En ook al wist ik al lang te voren dat dit ging gebeuren - een moeder voelt dat intuïtief - mijn hart voelde hier ook even een afwijzing. Maar hemeltje lief wat ben ik trots op de keuze voor haar eigen pad. Daar is moed en veel zelfliefde voor nodig.

Een mens kiest niet voor 'ja' tegen jezelf en 'nee' tegen de ander, we kiezen voor ons middenpad. We zijn van niemand, alleen van onszelf. We hoeven geen keuze te maken van afwijzing, maar mogen kiezen voor de weg van vreugde en overvloed.

Amen