Blog Brenda Karsten

Vissen in de Coentunnel

'Mam, hier wonen de vissen.', zo schakelt zij lollig over op een ander onderwerp. Ik schiet in de lach om dit familiegrapje en we rijden de Coentunnel in.

Vroeger zei mijn moeder altijd tegen haar kinderen op de achterbank dat er achter de raampjes in het plafond van de tunnel vissen woonden. 🐠 Zij vroeg ons om ze te zoeken en om beurten joelden we dat we er één zagen. Goedgelovige kids. 😂 Mijn jeugdige meiden trapten daar nooit in...

Voordat dochterlief over de familiegrap van de Coentunnel-vissen begon hadden we het over haar ervaring van een uur eerder. Ze belde met de vraag om haar op te halen uit Amsterdam, want de treinen reden niet meer. Zij reisde in de tussentijd naar een plek waar ik haar makkelijk kon oppikken en terwijl de metro eraan kwam springt voor haar neus iemand van het perron af.

Het nare beeld kleeft aan haar netvlies. pppffft, lief kind van mij, ik heb met je te doen. (...en met alle betrokkenen) Zelf is ze er redelijk koel onder, maar ik ken haar inmiddels. Ze vraagt: 'Waarom doen mensen dit? Zo'n machinist is voor het leven getekend. Ik begrijp ook wel dat deze tijd veel verwarring brengt en mensen moedeloos maakt, maar dan nog!' Ik heb het antwoord niet... en mijn gedachten gaan naar het getekend zijn van mijn lieve schat.

Wat kun je zeggen...ik beweeg mee met wat mijn dochter op dat moment wil en we hebben het dus inderdaad even over de eenvoud van jeugdige fantasie over vissen die achter de lampen van de Coentunnel wonen. We zijn een paar minuten stil...en dan gaat zij verder met een reuze interessante vraag: 'Mam, wat is voor jou het meest dierbare moment in je leven.' Nou, bedenk die dan maar eens...er zijn er zoveel. En alsof ik mezelf hoor, zegt ze: 'doe maar gewoon de eerste die in je gedachten opkomt'.

Ik reis af naar India waar ik voor het eerst de grootsheid van liefde, heb ervaren. De hele wereld straalde die dag en de dagen daarna. Langzaam verzwakte dat gevoel. Maar het is nooit helemaal weg, want het integreerde. Ik ken de schoonheid van liefde zoals die bedoeld is. ❤️

Voor haar was het een moment als 7-jarige met haar handen gevuld met de overvloed van gedaan werk. De laatste schooldag van dat jaar is aangebroken en ze is trots op al die spullen in haar hand. De zon scheen fel in haar gezicht. Op een bankje op het schoolplein wacht ze verwachtingsvol met rode wangen op haar vader. 🌞

We vinden het allebei mooi dat de kleine momenten als groots ervaren kunnen worden... De kracht van eenvoud. Dat is kiezen voor het leven. Dank mooi kind van mij, dat je die schoonheid naar voren schuift. Trots op jou ❤️🙏

< Ouder bericht Nieuwer bericht >