Blog Brenda Karsten

'Hey leukerd, ga je vanmorgen mee wandelen?', lees ik de app van een vriendin. Ik trek snel een wandeltenue en gympen aan, poets mijn tanden en pik haar 10 minuten later op bij haar huis.

We beginnen bij het park in ons dorp. Al pratend merken we op dat het in de verte een drukte van belang is. Terwijl het anders altijd zo'n rustig parkje is. Er staan her en der een stuk of 5 statafels met een paar mensen erom heen. Het lijkt een gezellige boel met een soort van puzzeltocht waar activiteiten of opdrachten zijn bij elke statafel en de bankjes. Het bruist met dit zonnige weer. 🌞

Wanneer we door het hek lopen over die akelige vee roosters - waarbij ik altijd een draai in mijn buik krijg bij het idee dat ik daar tussendoor zak en klem kom te zitten...(nog nooit gebeurd gelukkig, dus waar maak ik mij druk om 😁) - staat links van ons een caravan met grote rode letters EHBO. Op het trapje voor de caravandeur zit een man met een heel naar rood gezicht en een flinke schaafwond op z'n kin, alsof ie plat op z'n muiltje is gevallen. Bezorgt is de hulpverlening ter plekke en kalmeert de man met een hand op z'n schouder.

Ik zeg nog terwijl ik van schrik stil sta en het tafereel bekijk: 'Oeeps, dat ziet er akelig uit meneer. Sterkte en rustig aan hoor.' Hij lacht wat ongemakkelijk en de hulpverlening wil mij iets zeggen, maar slikt de woorden in.

Wij lopen verder en nog geen 10 meter verder weer een gewonde met een knieblessure die verbonden wordt. 

Vriendin en ik kijken elkaar aan en beginnen te begrijpen wat er aan de hand is. We schieten in de lach. 😂 Als we beter kijken, blijkt het een soort van teststraat, maar dan van een EHBO oefening. Jaja, beterschap meneer met het rode gezicht, het kind met knieblessure en de flauwgevallen dame. Ik heb mijn rol als niets vermoedende passant uitermate goed gespeeld. Nu begrijp ik de reden van de ingeslikte woorden van de eerste hulpverlener, hij bleef ook in z'n rol.😂