Blog Brenda Karsten

Opa die zijn werk op het land, of zoals wij het in onze westfriese regio noemen - te bouw gaan - altijd stilletjes op de achtergrond volbracht. In het weekend van een klein glas citroenjenever genoot. En toen ik op de lagere school eens een werkstuk over alcohol maakte en mijn opgedane kennis zorgelijk met hem deelde, verhief hij als enige keer in mijn leven zijn stem. Hij zag zijn wekelijkse moment met het gele drankje blijkbaar als sneeuw voor de zon verdwijnen en dat moest voorkomen worden.

Met mijn verjaardag wist ik altijd welk cadeau er uit zijn broekzak werd getoverd, een doosje tictac. Alleen welke smaak was de nieuwsgierige verrassing en was er altijd heel zuinig op.

Opa is de man in onze familie met bijzonder ontnuchterende uitspraken. Zo houdt hij van eenvoudige maaltijden zonder versiersels en andere opsmuk, want ‘waar het komt is het toch donker’. En over werk hoef je niet uit de hoogte te doen, want ‘het meeste werk is toch bij de grond’.

Nu hij nog slechts een paar jaar te gaan heeft om als 100-jarige door het leven te mogen gaan, rij ik m met grote trots in een rolstoel door de straten van zijn geliefde dorp en luister ik onderweg naar zijn jeugdverhalen die steeds vaker zijn herinnering passeren.

Zonder woorden is daar nog altijd de liefde die hem met zijn levensmaatje verbindt. Het gewoon Zijn met elkaar, geeft ze vertrouwen in de eenvoud van het leven in hun kleine appartement.

Onze oma heeft nog altijd de ondeugende humor en grote zelfredzaamheid van een jonge geest. De laatste keer dat ik met haar uit wandelen ging en haar wees op de mooie bloemen in hun tuin met de wens om er een stekje van te willen, zei ze zachtjes: ‘dan kom je toch weer terug als het donker is’. 😂

Met het grootste gemak haalt ze haar booster uit het krappe fietsenhok en vind ze het een leuk kunstje om bij een wegversmalling op het fietspad, behendig tussen te palen door de rijden. 💪🏼 Ik bekijk het met enige trots. 😊

Maar ja, in vroeger jaren was ze gewend om nauwkeurig werk te leveren met haar vlijtige handwerk. 🧵🧶 Voor elk van hun 8 kinderen maakte ze kleding en later voor elk kleinkind. Geen idee wat er aan naaivlijt naar de berg achterkleinkinderen is gegaan. Menig borduurwerk is keurig ingelijst en hangt aan de wand van hun bescheiden thuis.

Ze wil het liefst gepaste kleding bij elke gelegenheid en draagt zoals een vrouw het betaamd nog altijd haar favoriete sieraden. Ons omaatje. 👌🏼

In vroeger jaren aten we als ontbijt bij een logeerpartij beschuit overgoten met warme melk en een flinke schep suiker. Waarna we weer verder speelden en hutten bouwden op de super gave grote zolder.

Hun jongste zoon sprak een paar jaar geleden in een humorvolle speech dat onze (o)pa en (o)moe het eeuwige leven leven en hun wens om nog eens een weekendje weg te gaan met ruim gemak kon worden uitgevoerd. Zo gezegd, zo geregeld en ik ontving een vakantiekaartje met de tekst: ‘we crossen lekker door de bossen’. 🏎😂

Onze opa en oma, ik kan gerust zeggen dat ze nog zelden zo worden gemaakt.