Blog Brenda Karsten

Krachtplek: Mariakapel, Schagen

'Zo he mam, hier voel ik het al', zegt dochterlief wanneer ze een paar stappen op het pad naar de voordeur zet. Ze blijft stilstaan en zegt dat ze zware benen heeft. Alsof ze de grond in gezogen wordt. Bij mij gebeurd hetzelfde en ik wil er ook in stilte bij zijn. Woordeloos zijn met wat er te voelen is.

Ik wandel in mijn uppie rustig door de kleine tuin, die omringd is met struiken en hoge bomen. Aan de achterzijde staat een stenen put met deksel en ik loop er stapvoets omheen. Alsof het een ritueel is om te verbinden met het veld van deze heilige plek. De gehele tijd mij gewaar van mijn binnenwereld.

Samen stappen we de Mariakapel in die het formaat heeft van een kleine woonkamer en toch voldoet het erg goed. Er staan aan weerszijde houten bankjes, aan de achtermuur hangt een Mariabeeld en houdt toezicht op elke bezoeker. Op het altaar staan prachtige bloemen in verschillende vazen, aangestoken kaarsen branden en aan de zijkant ligt een groot schrift waar gebeden in op geschreven kunnen worden. Ik blader er vluchtig doorheen, want het voelt privé. Mijn oog valt op een handschrift van een kind die het zo ontzettend jammer vind dat zijn Cito-toets niet doorging en denkt dat ie nu de geleerde kennis niet heeft kunnen laten zien. Ik glimlach erom en lees verder dat ie zich zorgen maakt om z'n oma en dat maakt het gebed weer heel oprecht en schattig. Ik schrijf mijn dringende gebed eronder.

Daarna schuif ik in één van de bankjes en sluit mijn ogen. De onzichtbare wereld tintelt vanaf mijn voeten omhoog door mijn lijf en mijn handen gloeien als blozende wangen. Zou dat het zijn? Dat de energie blij is dat het zich kan manifesteren door het fysieke lichaam en daarmee een samenwerking heeft gevonden met helend werk? Als verliefdheid, vurig en vol liefde. Ik weet het niet, maar het is een interessante gedachte. Ik mijmer nog wat en de gehele tijd blijft mijn lijf tintelen.

Het onzichtbare veld is als een omhullende transparante bubbel. De tuinman die met de grasmaaier over het grasveldje gaat is door de open deur hoorbaar, maar raakt op de achtergrond. De bezoekers die een kaarsje aansteken en weer vertrekken en een oudere vrouw die plaats neemt en haar gebed prevelt. Ze zijn er, en toch ook weer niet. Alsof twee werelden onverstoorbaar naast elkaar hun gang gaan. Die van mijn binnenwereld en die in de kapel...en nog verder de wereld daarbuiten.

Meer dan fijn om te proeven van deze krachtplek...en kijk uit naar de volgende ervaring.

< Ouder bericht Nieuwer bericht >